Kinderdief

taaie ongerief heb ik als feuilleton gelezen in Het Volk, en elk hoofdstuk heeft mij herinnerd aan mijn schooljeugd, met kleren waar ik mij voor schaamde.

Het geschreeuw in het zwembad wekt de indruk alsof kinderen hun blijdschap uitjubelen bij het verlaten van de school. Het lawaai weergalmt naar alle kanten, opgesloten als het is tussen het wateroppervlak en de glazen muren van de verwarmde ruimte. Een jongen duwt een meisje in het water, dat gilt alsof zij geslacht wordt, een ander springt met een sierlijke zwaai van de hoge duikplank en komt met een klap op zijn buik terecht.

De badmeester heeft een gedeelte van het diepe afgeschermd om de leden van de Rode Sporteenheid reddend zwemmen te leren. Je moet, terwijl je op je rug zwemt, het vermeende slachtoffer ook al op de rug boven je meetrekken, door het hoofd achterover te duwen, je handen onder de kin van de drenkeling te plaatsen, en als een kikker breeduit je benen uitslaan.

En nu laat Rietje zich in het water vallen en roept mij na dat ik haar moet redden.

Blij verrast spring ik haar na, zwem naar haar toe. Rietje heeft zich al bereidwillig op haar rug gedraaid zodat het mij weinig moeite kost haar boven mij te krijgen, met beide handen haar kin te vatten en haar voort te trekken.

Ik maak mijn buik hol om haar billen niet tegen mij aan te voelen, dan zou ze wonder wat van me denken. Ik zak weg en moet mijn lichaam wel strekken om haar te kunnen redden.

Bij elke trapbeweging botst nu mijn onderlichaam tegen het hare. Zij zal wel begrijpen dat het niet anders kan, en gelukkig bevindt het koude water zich tussen ons in.

116