werd de tendens van Michel Raptis en Sal Santen geïsoleerd.
Het was een onverkwikkelijk schouwspel, dat opnieuw tot scheuring in de Vierde Internationale leidde, onder leiding van Ernest Mandel.
Hij was (en is) naar mijn overtuiging de Karl Kauts-ky van de Vierde Internationale geworden, waarbij ik doel op de rol die Karl Kautsky in de Tweede (sociaaldemocratische) Internationale heeft gespeeld. Hij zei, bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog tegen de revolutionaire marxisten als Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht, dat de Internationale er was voor vredestijd, niet voor oorlogstijd.
Dezelfde instelling kon men waarnemen bij Ernest Mandel. Onze vereenzelviging, fusie zo men wil, met de koloniale revolutie was hem een doorn in het oog, omdat, naar hij meende, het revolutionaire zwaartepunt in Europa bleef liggen. In die strijd heb ik, aanvankelijk door ziekte gedwongen, afgehaakt, om mij aan het schrijven te wijden, en de geschiedenis te vertellen zoals ik die had ondervonden.
Met een Vierde Internationale onder leiding van Ernest Mandel is naar mijn overtuiging het einde gekomen van de Vierde Internationale als revolutionaire wereldpartij, hoezeer hij voor het oog van de wereld ook geldt als trotskistische deskundige bij uitstek.
En daarmee voltrok zich een ontwikkeling, zoals die zich in de Eerste Internationale tijdens het leven van Karl Marx en Friedrich Engels had voltrokken nadat de Parijse Commune in 1871 tot een nederlaag had geleid. Die Eerste Internationale had toen zeven jaar bestaan (na in 1864 te zijn opgericht) en zou in 1876 ontbonden worden. Zij werd derhalve twaalf jaar oud. Iets ouder zou de Tweede Internationale worden, die in
13