Dapper zijn omdat het goed is

dat ons dreigde te verstikken. Op alle mogelijke manieren waren daartoe al pogingen ondernomen, de bekendste daarvan is de zogenaamde intredepolitiek. Wij verwachtten dat de radicalisatie zich binnen de bestaande massaorganisaties zou voltrekken, en wilden erbij zijn. Zo werd in Nederland bij voorbeeld het Sociaal Democratisch Centrum in de Partij van de Arbeid geboren, maar in plaats van radicalisatie bracht het de aanpassing van een groot aantal trotskisten aan de officiële socialistische beweging. Het was een tendens, die zich ook in België voltrok, waar onder leiding van Ernest Mandei een stroming tot stand kwam die zich tegen Michel Raptis en mij keerde, en die ten slotte de Vierde Internationale opnieuw zou verscheuren.

Voorlopig evenwel was er werk aan de winkel voor onze steun aan de Algerijnse revolutie. En al ging die gepaard met heftige meningsverschillen in de internationale leiding, het werk ging toch voor. Tot aan onze arrestatie, toen de — laten we zeggen rechtse — tendens onder leiding van Mandel de touwtjes in handen nam en niet meer los zou laten.

Daarbij werd Mandel vooral gesteund door Pierre Frank, een oude Franse trotskist die nog secretaris van Trotski was geweest, en samen vormden zij een stroming die noodlottig zou worden voor de trotskistische beweging. Zij zochten vooral steun in Amerika bij al degenen die al eerder de Vierde Internationale hadden verlaten, en zo vormden zij de zogenaamde meerderheid. Dit proces werd in de hand gewerkt door het feit dat Luis Posadas, leider van de Latijnsamerikaanse trotskistische beweging, ook plotseling ontdekte een anti-pablist, dat wil zeggen een tegenstander van Michel Raptis te zijn. (Pablo was de schuilnaam van Michel Raptis.) De ene scheuring volgde op de andere, en zo

12