De B van Bemazzel

weet nu langzamerhand wel hoe taai weerstanden zijn, gaan zich verschuilen achter het taboe van de illegaliteit. Dit mag ik niet zeggen, dat mag ik niet zeggen, en het onbewuste maakt er dankbaar gebruik van om zich erachter te verschansen.

Maar ik geef mij niet gewonnen. Mijn conflict met oom Henk, wat was het anders dan komedie als ik hieraan toegeef? Nee, ik doe het niet, mijn besluit staat vast.

'Wacht daar nog even mee', dringt dokter De Widt bij mij aan. 'Ga mee naar dokter Van Bomas, dan kunt u het met hem bespreken.'

Nu zitten we met zijn drieën in diens kamer, en legt dokter De Widt hem de situatie voor. Wanneer dokter Van Bomas naar mijn standpunt vraagt, antwoord ik dat ik niet in analyse ben gegaan om me aan het illegale werk te onttrekken, welke de risico's ook mogen zijn.

Dokter Van Bomas antwoordt dat de beslissing is genomen in overleg met professor Landauer, die zelf een overtuigd revolutionair socialist is geweest, en in Duitsland menig risico heeft gelopen. Het is de situatie zelf die een dergelijke maatregel noodzakelijk maakt. Natuurlijk moet men er ook als analyticus respect voor hebben als iemand bereid is voor een goede zaak zijn leven te riskeren. Dat zou ik zelf ook doen, voegt hij eraan toe.

Zijn woorden maken me wantrouwig. Waarom dan die maatregel? En voor hoelang? Gedurende de gehele behandeling? Op die vraag geeft dokter Van Bomas geen rechtstreeks antwoord, maar hij zegt duidelijk: 'Beter negentieneneenhalf jaar een gezonde revolutionair, dan twintig jaar een neurotische.

Bep vindt dat ik met de behandeling moet doorgaan. Het illegale werk betekent niet veel op het ogenblik.

34