Poste-restante Rood

Al pratend was oom Henk aan tafel gaan zitten, bij het raam. Eigenlijk was het niet verstandig, nu nog halve gordijntjes te hebben, maar hoe kwam je aan gordijnstof, en het zou misschien ook opvallen als we nu hele namen. Zou je kunnen zeggen dat hij daar beter niet kon zitten? Een beetje pijnlijk. Hij wist zelf wel wat hij deed. Misschien zou hij denken dat we bang waren.

'Kijk recht voor je uit naar mij, er loopt een WA-man langs', waarschuwde Bep. Oom Henk sprong op en deed haastig het overgordijn aan zijn kant dicht.

'Dat moet je vooral doen als je niet wilt opvallen', riep Bep geschrokken.

Tante Mien had meer dan eens verteld hoe moeilijk het wel was met oom Henk op de onderduikadressen. Nooit had hij rust. Er moest nog zo veel worden gedaan en iedereen wilde hij inschakelen. Dan weer dreef het gevoel van onzekerheid hem naar alle hoeken van het huis, wat conflicten kon uitlokken die zij juist wilde voorkomen.

'Is Snoekie nog steeds niet wakker?' Hij was al vier keer naar onze kleine meid wezen kijken. Nu tilde hij haar uit het bedje.

Zij keek wantrouwig, één oog nog dicht. Toen lachte zij en greep in zijn baard. Oom Henk trok even met zijn gezicht, en Bep zei: 'Je mag oom Henk geen pijn doen', wilde haar vingertjes lospeuteren.

'Jij mag wèl aan mijn baard trekken, hoor, jij alleen.' Toen, tegen Bep: 'Ontaarde moeder, wil je dat kind nu al aan banden leggen!'

89