Poste-restante Rood

die daar geen begrip voor heeft kan zich voorbereiden op een leven vol teleurstellingen. Want ook voor hem geldt: van de hoogste hoogten naar de diepste diepten.'

'Hé Mientje, hé Beppie, laten jullie ons verdorsten? Dat werd een keer tijd. Als ik oud ben gaan we ergens op een boerderijtje wonen, met ons viertjes, en jullie kinderen natuurlijk. Dan nemen we duiven, en kippen, en voor Toedjoeh zullen we een ander moeten zoeken. Dan ben jij in het hondenwalhalla, hè boef?'

De Overtoom

Ik was nu kind aan huis op de Overtoom, en werd deelgenoot van van alles wat er omging. Hoop en ontreddering bleven elkaar afwisselen, en de emoties liepen hoog op. Daar was ik bang voor, want voor het tonen van je gevoelens was bij mij thuis nooit veel ruimte geweest.

Als ik al twijfelde, en het gebeurde vaak, moedigde Bep mij aan, oom Henk mijn mening te zeggen. Zij was de enige die hem, de verschrikkelijke driftkop, aan kon. Dat wist hij, en dat kon hij niet verdragen, 's Morgens om zes uur liep hij door het huis, want een nieuwe dag wachtte met vele taken, en het ergerde hem dat de anderen nog sliepen. Hij wilde Bep wakker maken, met een spons. Zij wist het, en had haar deur op slot gedaan. Eerst riep hij haar, en als hij geen antwoord kreeg begon hij op de deur te tikken, te bonzen, totdat hij het uitschreeuwde van woede omdat zij niet naar hem luisterde.

Zo was oom Henk, dat wist ik nu, en ook dat hij zich er later voor schaamde en met wat lekkers thuis kwam om

5°