Poste-restante Rood

stel. Zo'n grote waar de halve wereld in gaat. 'Voor als jullie samen gaan kamperen.'

Mijn vader keek mijn moeder even aan. Over sex werd bij ons angstvallig gezwegen. Alsof het niet bestond. Joden zijn net zulke calvinisten als de rest.

De stoelen stonden al klaar. Rondom de ouderwetse tafel, erfstuk van mijn grootouders. Op één poot met drie vertakkingen, zodat ik met de bovenkant van mijn dijbeen het tafelblad in evenwicht probeerde te houden. Mijn moeder pakte de theepot. Met melk? En suiker? In elk geval was het gesprek begonnen.

'Wat lijkt die oudste zoon van u sprekend op zijn vader. Alleen zijn haren zijn niet grijs.'

Mijn moeder maakte dankbaar van de gelegenheid gebruik en antwoordde: 'Toen hij geboren werd zei de dokter: dat wordt nog een Hercules.'

Hadden ze niets beters? Maar waar moesten we over praten? Voetballen? Dat interesseerde oom Henk niet. Vader trouwens evenmin. 'De verkiezingen...' begon Maurits. In godsnaam. Oom Henk was niet herkozen. 'Revolutionaire eenzijdigheid is een harde noodzaak', hoorde ik deze plotseling zeggen, en hij zette zijn stem uit alsof hij op een vergadering sprak. 'Het is niet mogelijk, deze wereld voor ieder bewoonbaar te maken zonder een radicale omwenteling, en met halfheden bereikt men die niet.'

'Ach, zelfs voor een werkloze wordt nog zo gezorgd, dat die niet aan revolutie toe is', antwoordde mijn vader. 'Boven de steun krijgen zij bonnen voor boter, kleren als het nodig is, ik zie het toch in mijn winkel.'

Er trok een rimpel in het voorhoofd van oom Henk, maar hij zweeg even.

44