Poste-restante Rood

kwijt te raken, wat hem toch niet zou gelukken. Mijn moeder liep heen en weer, van de keuken naar de kamer, van de gang naar de deur, en wist niet of zij al thee moest zetten. Bep hielp ijverig bij het opruimen en zelfs ik deed mijn best. Maar ongezellig blijft het als de zitting van een stoel kapot is en er ergens een gat in het zeil zit. 'Je slooft je wel uit vandaag', zei Maurits spottend, en hielp een handje mee. Tussen de bedrijven door hield hij de kat met één hand boven zijn hoofd, tot doodsangst van het stomme beest, tot consternatie van mijn moeder, tot woede van Bep. Door alle bedrijvigheid heen was ieder zich aan het verkleden.

Oom Henk en tante Mien zouden komen. Ter ere van mijn verjaardag. En om kennis te maken met mijn ouwelui, aanstaande schoonouders van Bep naar het zich liet aanzien.

Er werd gebeld, heel lang, zodat wij dachten dat de bel weer eens klem was gaan zitten. Ik ging al naar beneden om het euvel te verhelpen, maar hoorde, halverwege op de trap, zeggen: 'Doe dat toch niet Henk, je bent niet thuis.'

Gestommel. Toen kwam oom Henk binnen, met een grijze tweedjas aan en een gleufhoedje. Tante Mien droeg een wijnrode regenmantel en geen baret deze keer maar een hoedje, waar zij een hekel aan had omdat zij niet wist hoe zij het lange, donkere haar eronder kwijt kon. Zij was niet groter dan mijn moeder; maar wat was die afgesloofd tegenover haar. Oom Henk maakte wel eens grapjes om haar scherpe kin, en toch zag zij er jong door uit.

'Hier kerel', zei oom Henk, en overhandigde mij een enorm pak. 'Een zadel. Voor je verjaardag. Dan kan je bij de rode cavalerie.' Het bleek een rugzak te zijn met draag-

43