Poste-restante Rood

In de kazerne gooiden soldaten de ruiten stuk.

Nathan, gelijk met mij in dienst maar bij het Achttiende Regiment, kwam mij opzoeken. Hij was pas vrij. Een sergeant-majoor had gescholden: een jood en een luis zijn de pest in huis. Nathan had zijn beklag ingediend. Als je dat deed tegen een meerdere moest je zelf het cachot in tot de zaak was uitgezocht. Veertien dagen had hij gezeten, totdat de sergeant-majoor acht dagen verzwaard kreeg.

'Ze hebben ons lelijk te grazen', zei Nathan alleen.

'De trotskisten zijn sektariërs', zei Nathan. 'Ze slaan elkaar over een komma met dikke boeken om de oren.'

'Dat heeft er niets mee te maken. Dat weet jij ook wel. Jullie zijn tegen de vorming van een Vierde Internationale.'

'Sneevliet wil dat de rsap een NAs-partijtje wordt.'

'Daar zijn wij toch zelf bij? En Trotski soms? Denkt die er ook zo over?' vroeg ik.

'Wat kan mij Trotski schelen. We zijn hier in Nederland. Wij hebben Frank van der Goes aan onze kant.'

Toen wij eindelijk afzwaaiden was de rsap gescheurd. De meeste oud-osp'ers waren vertrokken. Zij hadden de brs gevormd: Bond van Rustende Schutters, zei Sneevliet.

Ook ons jeugdzaaltje op de Nieuwmarkt was niet meer zo vol als vroeger. Jaantje was met de scheurmakers meegegaan, en wie van ons was niet een keertje op haar verliefd geweest? Nathan was ervandoor. En Hijman, die dokter zou worden en onze schedels had gemeten. Het leek haast of de portretten aan de wand groter waren geworden. Trotski keek streng op ons neer door zijn glimmende brilleglazen. Lenin, pet op, handen in de broekzak

36