Poste-restante Rood

In 192.3 keerde hij naar Nederland terug en werd tot voorzitter van het syndicalistische nas, dat toen onder communistische invloed stond, gekozen. Vier jaar later (1927) brak hij met de stalinistisch geworden communistische partij en richtte de Revolutionair Socialistische Partij op.

Na zijn breuk met Leo Trotski in 1938 is Sneevliet zijn eigen, onafhankelijke weg gegaan, tot in het verzet toe, maar voordat hij in 1942 door de nazi's werd gefusilleerd, verklaarde hij tegen zijn lotgenoten in de bunker: 'Mannen, wij zijn er trots op, dat wij de eersten in Nederland zijn, die voor een rechtbank veroordeeld zijn voor de zaak van de Internationale, en die hiervoor moeten sterven.'

En hij trad daarmee in de voetsporen van Karl Liebknecht, die, tijdens de eerste wereldoorlog om zijn strijd tegen de oorlog vervolgd wegens landverraad, tegenover zijn rechters verklaarde, dat zijn vaderland de Internationale was.

Het tweede deel van Poste-restante Rood, De Rode Burcht, heeft niets met trotskisme of Vierde Internationale te maken. Het betreft het voormalige gebouw van Het Vrije Volk op het Hekelveld in Amsterdam, waar ik, met een onderbreking van vier jaar (1952-1956) van 1950 tot 1970 als redactiestenograaf heb gewerkt. De personeelschef met wie ik bevriend was geweest, een voormalig lid van de osp, had mij aangenomen zonder politieke voorwaarden te stellen. En ofschoon ik mij had voorgenomen hem niet in verlegenheid te brengen, bracht de zogenaamde bestedingsbeperking van 1956, die de lonen aantastte en tot een algemene staking in het krantenbedrijf leidde, mij midden in deze actie. Het verloop van de staking heb

18