Poste-restante Rood

van de sdap, op een kerstbijeenkomst in het Concertgebouw zijn gehoor bezwoer, dat een nieuwe wereldoorlog onvermijdelijk zou worden, als de komende ontwapeningsconferentie zou mislukken. Ik geloofde hem onvoorwaardelijk, en spelde de kranteverslagen. Het werd een fiasco. Weer ging ik luisteren naar wat Ir. Albarda erover te zeggen had, en weer verwees hij naar een toekomstige ontwapeningsconferentie, die deze keer niet mócht mislukken, want anders...

Mijn vrienden in de vakbondsjeugd, minder geduldig, minder goedgelovig dan ik, hadden hun vertrouwen in de partij al lang verloren. Zij waren vaak werkloos, of hun vader was werkloos, wat ze vanwege de heersende steun-normen aan het gezin vastketende. Ze hadden er hun buik van vol. We discussieerden tot diep in de nacht, en we waren allemaal overtuigd van de noodzaak van een meer radicale politiek.

Zo was de toestand, toen op het Paascongres in 1932. een scheuring ontstond in de sdap, en de linkervleugel ervan de Onafhankelijke Socialistische Partij (osp) vormde.

Ik hoorde het op de radio, en tranen kwamen mij in de ogen, want de sdap was mij heilig. Maar mijn jeugdvrienden sloten zich bij de nieuwe partij aan en zo overwon ik mijn aarzeling en werd aspirant-lid van de osp, nog te jong voor het volwassen lidmaatschap.

Door de discussies over de eenheidsfrontpolitiek leerde ik de geschriften van Leo Trotski kennen. Hij waarschuwde, dat een overwinning van Hitier de voorbode van een tweede wereldoorlog zou betekenen. Diens 'historische' taak bestond er immers uit, de Duitse arbeidersbeweging te verpletteren en zo bij voorbaat elke weerstand van de

13