Een slecht geweten

het schilderij zich nu nog meer vooroverboog. Onzin natuurlijk. Toch wond de gedachte me op, ik hoorde het kloppen van mijn hart en als ik mijn handpalm op mijn oor duwde kon ik het kloppen meevoelen. Ik moest me nu toch werkelijk niet langer uit de slaap laten houden. Hoorde ik het goed? Sloeg de klok van de bovenburen al vier uur? Dat kon eenvoudig niet. Weer richtte ik me op om op mijn horloge te turen. Die vrouw op het schilderij bewoog wel degelijk. Je zou er bang van worden. Mijn hart tikte met de snelheid van een wekker, een onrustbarende roffel. Straks had ik het aan mijn hart. Al die nachtdiensten ook. Al die koffie. Het ontregelde je hele leven, en als je geen maagzweer kreeg werd je wel hartpatiënt. Ik had het zelf gelezen in een wetenschappelijk rapport, dat in de krant had gestaan. Vijf dagen had het lichaam nodig om zich aan de nieuwe situatie aan te passen. Daar kwam niets van terecht bij al die wisselende diensten. Nog kort geleden was iemand van de zetterij een maand na zijn pensionering dood gebleven. Daar had je dan je hele leven voor gesappeld. Nu bewoog het kind ook op het schilderij. Ik zag het heel duidelijk, en ik droomde niet. Ik moest alweer naar de wc. Ga nou maar, versjwartste nar, wie weet slaapje straks dan eindelijk. Half vijf was het al. Twee uur geleden had die meid opgebeld. Een schande was het. Als er maar niets was gebeurd. En ik wist niet eens waar ik naar toe moest om haar te halen. Aan haar haren zou ik haar naar huis sleuren. Naar de politie gaan? Welke dancing zegt u? Weet u dat niet precies? Wat wilt u dan van ons? U moet als vader beter op uw kind letten.

Zo, vindt u dat, meneer de agent van politie, dan bent u zelf zeker geen vader. Anders had u wel geweten hoe moeilijk het is om je kinderen op te voeden. Boekenkasten

97