Een slecht geweten

echt naar huis. Jij kan gerust naar bed, ik heb sleutels.'

Als je per se wil slapen, lukt het weer eens niet. Het is of de duvel ermee speelt. Je gaat letten op het ogenblik datje zal wegdoezelen, en dan word je juist klaar wakker. Van de ene zijde op de andere woelde ik totdat een deken op de grond viel en ik meteen opstond om te gaan piesen. Ze had nu toch thuis moeten zijn. Eens op mijn horloge kijken hoe laat het was. Verlichte wijzers noemden ze dat. Weer stond ik op, stak het licht aan. Half vier al. Ik zou er straks toch wat van zeggen. Maar uit mijn slaap liet ik me door die meid niet langer houden. Ik trok de deken tot over mijn oren, trapte hem los aan het voeteneind en telde tot vierenzeventig. Beelden vormden zich voor mijn ogen die niet meer door mijn bewustzijn werden gecontroleerd, en als ik niet zo ongerust was geweest, zou ik nu in slaap zijn gevallen. Ik begreep er niets van. Zó ver was het niet, van de Leidsekruisstraat naar huis. Als je flink doorliep niet meer dan een half uur. En ze had al meer dan een uur geleden opgebeld.

Door mijn oogharen keek ik naar het schilderij boven mijn bed. Hoe lang was het nu geleden dat ik het van Arie had gekocht? Gekocht, zo kon je het nauwelijks noemen. Het was een mazzeltje geweest. Samen zouden we naar Parijs gaan, alleen had Arie geen geld. Hij was toen nog niet bekend, hoe goed hij ook schilderde. Ik had tenminste vast werk. Voor tweehonderd gulden had ik het gekregen, af te betalen in vier gedeelten, geld dat ik afnam van mijn nachttocslag, iets wat Bep toch niet kon controleren. Een moeder, gebogen over een kind. Toen we eens bij Arie en Truus waren, had Bep het prachtig gevonden, maar Arie zei dat het nog niet klaar was, en dat het hem niet lukte het te voltooien. Het leek wel alsof de vrouw op

96