Een slecht geweten

smalle, nog geen halve meter brede wal van mij weg.

'Blijf staan,' wilde ik roepen maar hield mij in, om haar niet aan het schrikken te maken. Op mijn tenen holde ik achter haar aan, met grote stappen als een marathonrenner uit de Oudheid, licht snuivend, mijn ogen opengesperd.

De tijd leek stil te staan toen wij daar renden, vader achter dochter, zij triomfantelijk, vrij, in volle vaart, ik met toegesnoerde keel en met het gevoel dat er nooit een volgend ogenblik zou komen. Zweet schrijnde in mijn ooghoeken toen ik haar op een schouderlengte na had ingehaald. Als ik een seconde te vroeg was, als zij de nabijheid van mijn hand voelde, zou ze met haar dolle kop... toen, met een laatste sprong, liep ik naast haar, mijn hoofd naar achteren buigend om niet te worden gezien. Een uithaal van mijn linkerarm, en ik klemde Kade tegen mijn borst, pakte haar stevig vast en zette haar met een smak op de grond. Ik wilde haar kussen, zo blij, zo ontroerd was ik, totdat drift in mij opwelde en ik mij moest beheersen om haar niet een pak voor haar billen te geven.

'Stout kind,' zei ik hees, en kneep in haar hand. Door niets zou ik me nog van de wijs laten brengen, al zanikte ze mijn kop gek.

En nu liep Katie te huilen omdat haar vingertjes pijn deden. Bloemsteeltjes waren het, broze bloemsteeltjes. Met mijn andere hand streelde ik haar over haar bol. Ze bedaarde en zonder overgang zong ze verder:

In het schommelend wiegje is een wonder geschied,

Uit de eitjes zijn jongen geboren...

Nu zingt in verrukking hetgaaike zijn lied, zong ik mee.

'Haar lied,' verbeterde zij.

Gaaike, het gaaike is onzijdig, dacht ik, maar daar zou ze niets van snappen, zo min als ik het begreep dat een

94