Een slecht geweten

Traag zocht ik naar een uitleg die ze zonder moeite zou begrijpen.

'Luister je niet?' onderbrak ze mijn gemijmer, een zin die ze van haar moeder had overgenomen.

'Ja hoor,' verzekerde ik haar, 'lover, dat zijn de blaadjes aan de bomen. En een krans, dat weetje wel, hè? Mama heeft nog pas een krans voor je gevlochten van madeliefjes.'

Zij knikte instemmend. 'En maken de vogels van blaadjes een krans?'

'Ik geloof van wel.'

'Hoe dan?'

'Met hun snaveltjes. Daar zijn vogels heel knap in.'

De verklaring leek bevredigend en ze begon weer te zingen:

Dan schommelt het tedere wiegelijn mee,

Als een scheepje op deiende zee.

Weer werd Katie stil, ging voor mijn benen staan:

'Wat is deiende zee, papa?'

'Deinende,' verbeterde ik. 'Dat is als er veel golven zijn die gaan dansen door de wind. Deinen en dansen, dat is hetzelfde. Bijna tenminste,' voegde ik er aarzelend aan toe om een nieuwe vraag te voorkomen, al wist ik dat het niet zou helpen.

Ook dit antwoord was evenwel afdoende, want zij zong al weer: In het schommelend wiegje is een wonder geschied... om zonder overgang te vragen:

'De échte zee is daar, hè pap?'

Zij wees naar de linkerkant van de pier, waar een bakstenen wal, die tot aan haar hoofdje reikte, als afbakening diende. Daarachter, aan de andere kant in de diepte, lagen geweldige vierkante betonblokken, de datum erin gegrift

92