Een slecht geweten

Opnieuw voelde ik me in de war gebracht door het ingrijpen van Michel. Waarom moest hij zich voortdurend met het voorzitterschap bemoeien? Ik was heus wel mans genoeg om mijn eigen boontjes te doppen. Ik zou zelf een ieder die de tijd overschreed tot zwijgen brengen. Bij de volgende spreker was het al raak. Ik klopte zo hard mogelijk met mijn hamer op tafel. Maar hoe harder ik klopte, hoe harder de man ging schreeuwen.

Toen stond ik op. Het kon mij allemaal niets meer schelen . Schreeuwen kon ik ook, zo goed als ieder ander. Daar hoefdeje geen vreemde taal voor te spreken, zo min als het iets uitmaakt in welke taal een hond blaft. Ik donderde erop los, en mijn stem ontwikkelde een volume dat geen verband meer leek te houden met mijn lichaam. Nog nooit eerder hadden mijn stembanden een dergelijk lawaai veroorzaakt, en met verbazing luisterde ik naar mijn eigen gebrul. Het was alsof ik een massavergadering toesprak, met tientallen microfoons voor me die mijn woorden naar een miljoenkoppige menigte moesten leiden.

76