Een slecht geweten

vaardigde van Ceylon aan zijn jasje om hem te waarschuwen dat zijn tijd om was. Geërgerd keek de man een ogenblik om, trok zijn jasje recht en vervolgde zijn redevoering, waarvan ik de woorden niet verstond. Het was moeilijk hem tot de orde te roepen. Je reist geen tienduizend kilometer om je het woord te laten ontnemen. Hij was bovendien niet de eerste de beste, want de Ceylonese partij was de grootste van de Internationale. Maar er was nu eenmaal niet voldoende tijd, en na twee minuten reikte ik hem een briefje aan met de aanduiding: half. Nog dertig seconden, meer kreeg hij niet.

Toen ook die verstreken waren, en ik opstond om hem te zeggen dat zijn tijd om was, riep de man verontwaardigd dat hij tenminste de gelegenheid moest krijgen zijn laatste zin af te maken.

Nog voordat hij was uitgesproken, stond een afgevaardigde op om mij te bombarderen met een motie van orde, waarin hij voorstelde de spreektijd nog eens met vijf minuten te verlengen, en toen ik de motie naast mij neer wilde leggen, er was geen denken aan, hoe kwamen de andere sprekers nog aan de beurt? riep de indiener pathetisch uit, dat moties van orde buiten de vastgestelde agenda vielen, en dat zij volgens de statuten absoluut eerst in discussie moesten worden gebracht. Onmiddellijk sprong een ander op, die riep dat hij een motie tegen de orde wilde indienen, en opeens sneeuwde het briefjes op tafel: voor de orde, tegen de orde, orde, orde. Met beide handen wuifde ik ze voortdurend weg, terwij 1 ik probeerde op mijn horloge te zien hoeveel tijd er nog over was.

Toen verhief Michel zich. Op deze wijze doorgaan, zei hij, was een onmogelijkheid. Over een uur moest de zaal leeg zijn. Een aantal afgevaardigden zou zo niet eens aan het woord kunnen komen.

75