Een slecht geweten

'Ik aanvaard niet dat de juistheid van mijn cijfers in twijfel wordt getrokken. Dat is een aanval op mijn integriteit.' Woedend ging hij zitten. Toen stond hij weer op en siste mij toe: 'Als voorzitter hadje hem onmiddellijk de mond moeten snoeren.'

Ik was perplex. Michel was kwaad op me, ik moest hem beslist duidelijk maken dat ik er niets aan kon doen, dat het niet met moedwil was gebeurd. Tegelijkertijd laaide woede in mij op. Dit had ik niet verwacht, en nóg minder verdiend. Mijn lol was eraf. Hij kon voor mij de pot op. Straks nam ik gewoon de trein naar huis. Had ik er soms om gevraagd voorzitter te worden? Mij kon het allemaal niets meer verdommen. Maar mocht ik mij door woede laten leiden? Moest ik persoonlijke gevoelens niet ondergeschikt maken aan het grote, algemene belang?

Na de ochtendzitting ging ik alleen weg, wilde niemand om me heen. Het leek alsof ik een voetbal was, die naar alle kanten werd getrapt, zonder eigen doel. Ze beweerden dat ik het verlengstuk van Michel was, hem naar de mond praatte. En dat was niet waar. Ik dacht met mijn eigen hersens, en niemand kon me voorschrijven wat wel en wat niet deugde. Waarom zat ik er net dan zo voor piet snot bij?

Tot mijn verbazing deed Michel ook voor de middagzitting een beroep op mij voorzitter te zijn. Mijn eerste opwelling was te weigeren, maar hij had me kennelijk toch nodig. In elk geval was hij niet meer kwaad op me. Misschien had ik het toch zo slecht niet gedaan. 'Denk er wel om de tijd voor de sprekers goed te verdelen,' drukte hij me op het hart. 'We hebben de zaal niet langer dan tot zeven uur.'

De tien minuten waren verstreken, en ik trok de afge-

74