Een slecht geweten

VOORZITTER

Ik had mij die ochtend tot voorzitter laten kiezen, omdat Michel had aangedrongen, en tegenover hem verdween mijn eigen wil als een auto in de mist. Wist ik maar wat ik eraan kon doen om mijn wilskracht vast te houden, niet toegankelijk te maken voor de invloed van anderen, in mijn handen te pakken, te omklemmen en wie hem bedreigde toe te roepen: Blijf af, dit is nog het enige wat van mezelf is. Dijkwijls vroeg ik mij af hoe het gekomen was dat ik zo gemakkelijk kon worden beïnvloed, door mensen aan wie ik mij emotioneel had gebonden en die ik knapper vond dan mezelf, omdat ze hadden gestudeerd. Kwam het omdat mijn moeder altijd in de winkel stond en ik als klein kind door een onnoemelijk aantal goedwillende mensen was opgevoed? Vrouwen en meisjes die mij betuttelden, mannen die de baas over mij speelden, zonder begrip voor de gevoeligheid van een peutertje van twee, driejaar?

Ook in de zaal waren er die zich tegenover mij gedroegen alsof ik voor spek en bonen mocht meedoen, omdat ik maar een gewone jongen was, zonder manieren, onhandig, slecht gekleed, terwijl zij vaak rijke ouders hadden. Gelukkig was Michel er, die mij in bescherming had genomen. Zo was ik ook in de staf gekozen. Zelf had ik er niet veel voor gevoeld, al vond ik het prettig mee te tellen. Michel had er natuurlijk ook een bedoeling mee. Bij de tegenstellingen, die in de beweging als een kanker woekerden, kon hij wel wat steun gebruiken. Maar toch, ik was Michel dankbaar. Van begin af aan had hij zich voor mij geïnteresseerd, mij uitgenodigd om mee te gaan eten,

72