Een slecht geweten

wist ook wel dat ik de helft van het jaar nachtdienst had, dat ik bovendien verzoop in het partijwerk, en dat het geen onverschilligheid was dat hij zo lang niets van me had gehoord. Nu pas was het ervan gekomen. Hoe lang zou hij al te bed liggen?

'Sinds Sintjuttemis,' schamperde Eelkc op mijn vraag.

Dat kon leuk worden. Als hij zo doordreunde stond ik gauw weer op straat. Al was hij duizend keer ziek, hij hoefde me niet als stront te behandelen. Het was toch wel vaker gebeurd dat we elkaar enige maanden niet hadden gezien, en toen had hij het heel normaal gevonden.

Benauwd was het, je kon de lucht snijden. Misschien moest ik het raam een stukje openschuiven, durfde het toch niet te vragen. Longontsteking, je wist niet wat er goed voor was en wat juist niet.

'Waarom hebje me geen kaartje gestuurd?' vroeg ik op mijn beurt verwijtend. 'Dan had ik tenminste geweten wat er aan de hand was.'

Eelke deed net alsof hij mij niet had gehoord, en sloot zijn ogen.

Steels stroopte ik de mouw van mijn jasje omhoog om op mijn horloge te kijken. Twintig minuten was ik er pas. Als Eelkes vrouw thuiskwam, zou ik meteen weggaan. Zij was waarschijnlijk boodschappen doen. Hoe had ik het kunnen weten van die longontsteking? Ik kon het met een geintje proberen:

'Je moet maar denken, in de houthaven is het ook zo leuk niet.'

'Daar hebje zeker ervaring mee,' zei Eelke scherp.

Stom van me om zoiets te zeggen. O jee, mijn zak sinaasappelen had ik in het voorportaal laten staan. Haastig stond ik op, ze lagen er gelukkig nog.

68