Een slecht geweten

DE DOOD VAN EELKE

Enige keren al had ik tevergeefs aangebeld, toen een benedenbuurvrouw mij uit het raam vroeg waarvoor ik kwam.

'Hij ligt te bed,' zei ze toen ik haar het doel van mijn komst had verteld.

'Ik zal voor u opendoen. Loopt u maar naar boven. Als u roept hoort hij u wel.'

Even wilde ik vragen of Eelkes vrouw dan niet thuis was, slikte mijn woorden in, en liep door naar tweehoog. Zachtjes klopte ik op de deur, riep zijn naam in het voorportaal, ging de huiskamer binnen en herhaalde mijn roep.

'Wie daar?' klonk de stem van Eelke hees uit een slaapkamertje. Intussen was hij opgestaan, kwam in een pyjama de kamer binnen, en wenkte dat ik naar hem toe moest komen.

Hij kroop weer in bed, veegde met een mouw zijn bezwete gezicht af, zei verontschuldigend: 'Ik heb het mooi op me heupe,' en vervolgde: 'Je mot uit de huiskamer een stoel pakken.'

Toen ik naast zijn bed zat, vroeg ik aarzelend: 'Hoe is het er nou mee?' En omdat er geen antwoord kwam, zei ik licht verwijtend: 'Waarom hebje niet laten weten datje zo ziek was?'

Er kwam een bezeerde trek op zijn gezicht; hij leek naar woorden te zoeken, die er ineens uitschoten: 'Jullie zijn nogal belangstellend.' Hij had een kleur gekregen van opwinding, haalde moeilijk adem, en keerde zijn hoofd af.

Ik keek om me heen. Op een nachtkastje stond een half

66