Een slecht geweten

SALLIE WEGLOOP

Er was raadsvergadering gisteravond.

De laatste van de begrotingsbehandeling.

De burgemeester had aan het eind ervan zijn nieuwjaarsrede uitgesproken en iedereen bedankt voor de acht inspannende vergaderingen: wethouders, raadsleden, ambtenaren, pers, bodes. Albert en mij, de stenografen, had hij overgeslagen, al hadden wij het hardst gewerkt van allemaal. Terwijl anderen zich alleen om hun eigen specialisme bekommerden, moesten wij ons overal in verdiepen: financiën, bustarieven, gezondheidszorg, sportzaken, sociale zorg, gasbedrijf, elektriciteit, verkeer, cultuur. Als er werd gelachen of geschreeuwd zodat niemand kon verstaan wat een spreker zei, moest het toch gaaf in het verslag.

Woedend was Albert naar de burgemeester toe gestapt, die zijn hand al had uitgestoken om de zoveelste nieuwjaarswens in ontvangst te nemen. Mijn baas had net gedaan alsof hij niets zag en om gegevens gevraagd voor het verslag. Ik was intussen blijven zitten.

Albert mijn baas?

Dat was hij, al wilde hij het niet toegeven. Ik werkte immers voor hém, en niet voor de gemeenten? Hij sloot de contracten af, stelde de tarieven vast, en daarvan kreeg ik een gedeelte. Wat hij meer ontving was meerwaarde, zou je kunnen zeggen. Daar moest ik echter niet mee aankomen. Hij was anarchist. Vrijheid blijheid. Daarom was hij stenograaf geworden. Eerst allerlei gedonder. Als onderwijzer ontslagen om zijn vrije huwelijk. Nu waren er alleen de contracten, een baas had hij niet meer. Voor de

57