Een slecht geweten

Heel vee] jaren later kwam ik ze tegen, moeder en zoon, op een boottocht van de vakbeweging. Wij voeren door het Noordzeekanaal op een schip dat het midden hield tussen een dekschuit en een Mississippiboot. Op het dek en in de kajuit krioelde het van de feestgangers. Er werd een polka gedanst op de klanken van een trekharmonika, waarvan de tonen zich over het klotsende water verdunden en wegstierven.

Het hoogtepunt van de vreugde, aan het eind van de tocht, was een loterij. De prijzen waren door de vakbondsleden zelf vervaardigd. Ter wille van het goeie doel kocht ik tien lootjes.

De man aan het rad van avontuur kwam me bekend voor, maar ik kon hem niet thuisbrengen. Hij trok aan het ratelende wiel, prees luidruchtig zijn laatste loten aan, en weer knaagde zijn hoge stem aan mijn herinnering.

De hoofdprijs was een enorme staande schemerlamp, waarvan de kap uit aan elkaar bevestigde stukken triplex bestond, die door een figuurzaag doorzichtig waren gemaakt: poppetjes, beestjes, tierelantijntjes waren uit het hout verwijderd, en vormden een vrolijk geheel. De binnenkant van de kap was bekleed met rode kunstzijde.

Het pronkstuk was nu aan de beurt om te worden verloot, en steeds opnieuw joeg de man het rad in het rond, totdat ten slotte de wijzer bleefstaan op een nummer waar ik niet eens naar keek.

Al enige keren was het door een scheepstoeter omgeroepen, zonder dat de gelukkige winnaar kwam opdagen. Nu moest iedereen zijn lootjes controleren.

Tot mijn schrik had ik het lot getrokken.

Onder gejuich liep ik naar de man aan het rad die mij de lampekap zou overhandigen. Toen ik voor hem stond,

55