Een slecht geweten

OOM HEIMAN

Mijn oom Heiman uit Gelderland beloofde je altijd van alles om je maar zoet te houden, en om zichzelf een aureool van goedheid en macht te geven. Een minuut later was hij zijn belofte vergeten. Tegenover een kind kon dat wel.

Ik was er op die manier tweemaal ingetippeld. De eerste keer had hij me voor de vakantie uitgenodigd, zonder woord te houden. Later zou hij eens met me meegaan naar een met hem bevriende rijwielfabrikant bij wie ik wilde solliciteren, en kwam niet opdagen.

Toen in de oorlog de joden verplicht werden sterren te dragen, verliet hij van de ene op de andere dag zijn woning. Hij vertrouwde het niet, en zou wel zien wat het werd.

Hij bezat niet eens een vals persoonsbewijs, toen hij met tante Edith, zijn tweede vrouw, de trein naar Amsterdam nam. Geld had hij wel op zak, van zijn fabriekje.

Als oud-Amsterdammer wist hij de weg in de binnenstad. In dejordaan liep hij een winkeltje binnen en vertelde dat hun huis in de buurt van de grens was gebombardeerd. Hij wilde het kamertje van de raamadvertentie huren.

Zo kwamen man en vrouw op een zolderkamer in de Egelantiersstraat terecht.

En daar scharrelden zij de oorlog door. Oom Heiman repareerde fietsen, vervaardigde noodkacheltjes, veranderde jampotjes in olielampjes, en als hij niets om handen had ging hij naar de spoorbaan buiten de stad om tussen de rails naar cokes te zoeken.

48