Een slecht geweten

HET VELDLEGER

Als eerste springt Bep uit de touringcar die, voor een gulden, de soldatenvrouwen uit Amsterdam haalt, naar Tiel brengt, Nijmegen, en er vijf in Horssen afzet. Ze heeft haar blauwe mantelpakje aan van ons trouwen, onder haar arm een pakje dat de familie voor mij heeft meegegeven. Ze bloost even, als wachtende soldaten 'hé zus' roepen, maar kust me op de mond en zegt: 'Die kunnen er ook niets aan doen.' Ze grijpt mijn arm en samen slenteren we de dijkweg af, op zoek naar een plek waar we ongestoord kunnen praten nu het buiten vriest dat het kraakt.

In het donkere cafézaaltje is het rokerig, soldaten biljarten, jasje aan de schrijnende kraag open, en ze bekrijten hun keu of hun heil ervan afhangt. De pastoor staat erbij en trekt zich niets aan van de soldatentaal.

'Wat zegt de specialist?' vraag ik zachtjes, als we aan een tafeltje in een hoek zitten.

'Dat we niet ongeduldig moeten zijn. Dat het geen pond suiker is datje in de winkel kan kopen. Alles is nu in orde, herhaalt hij steeds als ik ernaar vraag, en het enige wat u kunt doen is te zorgen dat u in de vruchtbare tijd gemeenschap hebt. En je ziet, ik ben bij je.'

'En als we nu eens wachten? Zo mooi ziet het er niet uit met de oorlog.'

'Waar heb je het over? We hadden toch afgesproken een kind te nemen juist omdat het oorlog is? Anders hadden we zeker nog gewacht.'

'Maar ik heb erover nagedacht.'

'Hoe bedoel je?' Bep kijkt me ongerust aan.

'Een kind meer of minder op de wereld, wat doet het ertoe in deze vreselijke tijd?'

43