Een slecht geweten

grote letters op het deksel de woorden: ik heb er lak aan.

Grinnikend wikkelde hij ten slotte de doos in een stuk papier, waarin de banketbakker van de overkant zijn schoenen had gebracht, plakte de einden ervan met melk-lijm dicht en schreef op de bovenkant:

Voor de familie G.E.B. Betje,

Tolstraat nummer 3,

Amsterdam-Zuid.

'Brengjij het weg,' gelastte hij mij.

'Nummer 3 in de Tolstraat bestaat toch niet?' zei ik verbaasd. 'Tante Betsie woont op nummer 21, en dat is het laagste nummer van de straat. Dat weet u toch?'

'Natuurlijk. Jij laat het op straat vallen bij nummer 21 als niemand het ziet. Wie het vindt zal het wel willen bezorgen. En als ze zien dat nummer 3 niet bestaat, wat dan?' Vader keek mij vol verwachting aan.

Toen ik geen antwoord gaf, vervolgde hij: 'Dan brengen ze het naar het politiebureau aan de overkant, als gevonden voorwerp. Eet nu je stratemakertje op, en ga dan maar meteen.'

Het liefst had ik het pakje afgegeven op het postkantoor in de Van der Helst, maar ik liep er netjes mee door, rook er even aan en haastte mij verder.

In de Tolstraat bukte ik me bij nummer 21, legde het pakje op straat, knoopte omslachtig een schoenveter vast, en net wilde ik weggaan of er werd al geroepen door een oude vrouw die er juist aankwam: 'Jongeheer, je vergeet wat.'

Ik bedankte haar beleefd, liep met het pakje de straat uit tot ze me niet meer kon zien, ging door de Pieter Aertsz-straat terug, keek links en rechts om me heen en liet de viskoppen haastig bij het bekende nummer vallen. Rustig

33