Een slecht geweten

wandelde ik naar de overkant van de straat en bleef daar staan. Een meisje van een jaar of veertien raapte al gauw het pakje op, liep er mee weg, keek verbaasd naar de huisnummers, stak toen resoluut over om het politiebureau binnen te stappen. Ik wachtte. Je kon nooit weten wat er gebeurde, en vader zou natuurlijk alles vragen. Daar ging het meisje weer, zonder pakje.

Ik was op de vensterbank van een kapperszaak gaan zitten. Nog eventjes. Plotseling werd er een hand op mijn schouder gelegd. Verschrikt keek ik op. Het was een politieagent, met een fiets aan zijn hand. 'Ga eens staan,' gebood hij, 'een beetje vlugger. Wat doejij hier al die tijd?'

'Ik wacht,' antwoordde ik.

'Dat zie ik wel. Op wie?'

'Op mijn neefïe.'

'Pietje zeker, hè?' vroeg de agent sarcastisch.

'Hij heet Jaap.'

'En zijn achternaam?'

'Kerido.' Vader zei datje Querido zo moest uitspreken.

'Waar woont die dan?'

'Op nummer 2i.'

De agent pakte me bij mijn linkerarm. 'Kom eens mee,' gelastte hij, en met grote stappen rende ik naast hem naar de overkant.

'Bel aan,' beet hij mij toe.

Ik drukte op de bel. Toen er werd opengetrokken, beval hij: 'Roep nu je neef.' Ik hoorde mijn tante vragen: 'Wie is daar?'

'Ik ben het tante, ... Salie,' schreeuwde ik opgelucht naar boven. 'Komt Jaap?'

'Over twee minuten,' riep ze terug.

De politieman pakte me bij mijn kraag. 'Je boft,' zei hij. 'Donder nu de straat uit.'

34