Een slecht geweten

heen waar de zoon van Locher ze in had gestopt en daar zou vader vast wat van zeggen. Als er maar iets met eten was, werd hij misselijk.

'Wat heb je nu allemaal bij je,' vroeg vader toen ik de schoenmakerij binnen stapte. De stratemakertjes legde ik op de werkbank, de vis op de toonbank. 'Een kópie,' verzekerde ik, 'alleen moeten ze worden schoongemaakt. Misschien kan u de koppen eraf snijden. Met uw mes gaat het veel beter, zegt moeder.'

Terwijl de zoutige visstank zich in de schoenmakerij nestelde, onthoofdde vader behendig de schelvissen en wierp de koppen in de vuilnisbak. De lucht bleef hangen. 'Dat gaat niet,' zei hij, 'morgen komt de vuilnisman pas. Die stank! Je moet de koppen maar ergens weggooien.' Toen, zonder nadere verklaring, pakte vader twee aangebroken dozen met gummihakken, vulde de ene aan met de inhoud van de andere. Geheimzinnig glimlachend zette hij de leeggemaakte doos voor zich op de toonbank.

Voorzichtig, stuk voor stuk, spreidde hij de viskoppen erin. Het ging precies. 'Zo,' mompelde hij vergenoegd, 'dat is klaar.' Zorgvuldig paste hij het deksel erop, sneed van een grote bol touw een stuk af en bond dat om het pakje. 'Jij hebt dc Rode-Valkenproefafgelegd,' zei hij tegen mij, 'jij moeten weten wat dit voor knoop is.'

Op een schoteltje goot hij wat petroleum, zocht op de vloer naar een oude veter, deed die erin en stak hem aan als een pit. Het fikte lekker. Toen greep hij van de plank van de uitpoetsmachine een stuk slappe was, hield het in de vlam tot het ging knetteren, liet de brandende smurrie op de knoop van het touwtje glijden, zoals lak op een zak met kostbaarheden wordt aangebracht. Hij maakte de punt van een anilinepotlood nat op zijn tong en tekende met

32