Een slecht geweten

Intussen zocht vader schoenen uit die vandaag gemaakt moesten worden, met voorrang omdat klanten soms al kankerden dat ze niet op tijd klaar waren; vader was weliswaar de beste schoenmaker van de Pijp, maar hij was verstrooid en vergat vaak welke dag hij had afgesproken, of hij had niet aan het stikwerk gedacht, en dan kwamen de klanten mopperend terug.

'Trek jij van dit stapeltje vast de oude zolen en hakken af,' zei vader, 'dan kan Maurits er straks meteen aan beginnen als hij van de dokter komt. Die heeft me wat aangehaald met dat boksen. Een ander leert het om tikken uit te delen, jóuw broer verstuikt zijn duim. Als hij maar mag werken. Aan jóu heb ik niets. Jij weet nu pas hoe je een spijker recht in een hak moet slaan.'

Wat kon ik eraan doen? Het was mijn vak niet, en als ik niet werkloos was geworden hadden ze me met geen stok de schoenmakerij in gekregen.

Twee glazenwassers van Heineken zetten hun kar met de meterslange ladders voor de stoep bij de winkel neer. Het waren vaste klanten, zoals alle glazenwassers uit de Eerste Van der Helst. Waar anders werden zulke dikke leren zolen onder hun schoenen geslagen, zolen die onverbiddelijk sleten bij elke stap die zij achter hun kar zetten? Rubberzolen waren er ook, veel sterker nog, maar vader verkocht die liever niet, dan zag je de klanten in geen half jaar terug. Hij was te eerlijk en een te slecht zakenman om het bestaan ervan te verzwijgen, maar kon niet nalaten erbij te vertellen datje er zweetvoeten van kreeg en dat volgens een wetenschappelijk artikel van een dokter rubber te veel meeveerde bij elke stap, wat niet goed was voor de hersenen.

Intussen stonden de mannen in hun witte pakken druk

27