Een slecht geweten

EEN GEINTJE

De warmte van de vorige dag hing nog in de schoenmakerij. Ik sprenkelde bleek water in de naden van de vloer en tussen leerafval, mocht met het scherpe goedje vooral niet morsen op de stapel schoenen, hoewel daarjuist de vlooien in zaten die ons zouden bespringen.

Intussen tekende vader met krijt in zijn prachtig handschrift, dat een schoolmeester hem niet had kunnen verbeteren, het gedichtje-van־de-dag op een plaat leer, die hij buiten — naast de deur — zou ophangen. Elke ochtend had hij nieuwe invallen bij het neerschrijven ervan, en ik volgde hem, regel voor regel:

Wacht niet met uw schoenen tot het giet, Uw voeten worden nat, u vat een kou, Krijgt longonsteking, hebt berouw, Eerst scheen de zon, dan steekt verdriet. DUS DOE DAT NIET MAAR KOM SUBIET!

Straks zou er iemand blijven staan om het versje te lezen, over vijf minuten of over een halfuur, en altijd was het een belangrijke gebeurtenis, die geluk moest aanbrengen, zoals het jatmoos van een klant het begin van een goede dag kon betekenen. Het jatmoos van de eerste betalende klant van de ochtend, want voor pofklanten gold het niet.

Tante Trui, de kruideniersvrouw van twee huizen verderop en leenvrouw van de buurt, plensde een emmer water over de stoep, zei 'dag schoes' en verdween weer in haar winkel.

26