Een slecht geweten

Val dood, dacht ik, en ineens kwam een duiveltje mijn gedachten binnen.

'We hebben thuis nog brieven van Henriëtte Roland Holst aan Henk Sneevliet,' zei ik, 'hebt u daar belangstelling voor?'

De man sprong op uit zijn stoel, dat weet ik nog heel precies, stak zijn hoofd naar mij toe, en riep: 'Natuurlijk, natuurlijk hebben we daar interesse voor.'

'Maar ze hebben niets met literatuur te maken,' wierp ik tegen, 'het zijn politieke brieven, en dat is toch iets anders.'

'Dat hindert niet,' hield de ambtenaar mij voor, 'dat doet er geen bliksem toe, en als wij er niets mee kunnen doen hebben we voldoende relaties met andere musea, om er een goede plaats voor te vinden.'

'Je kan me wat,' spotte het duiveltje in mij.

Ik zei beleefd: 'Mag ik er nog eens over nadenken? En er met mijn vrouw over spreken? Zij is de dochter van Mien Sneevliet, cn de brieven van Henriëtte Roland Holst zijn haar eigendom.'

'Natuurlijk,' beaamde de ambtenaar, en begeleidde me naar de deur van zijn kamer, om me bij het afscheid de hand te schudden.

Intussen schold ik mezelf uit voor klootzak, voor ver-stjopte mouch, ik voelde me vooral schuldig, omdat ik de brieven die moeder mij had toevertrouwd, zo onzorgvuldig had behandeld.

Om de reis niet helemaal voor niets te hebben gemaakt bezocht ik de Simon-Carmiggelt-tentoonstelling, die toen juist in het museum werd gehouden.

Veel zag ik niet van wat er in het zaaltje lag uitgestald: foto's, brieven, manuscripten, want mijn ogen waren wazig, en mijn gedachten joegen alle kanten uit.

101