Stormvogels

schelen. Zij poogde me terug te winnen op een manier die me nog meer in de war bracht, 's Avonds, boven in bed, deed ik altijd de deur van mijn kamertje dicht om niet te horen dat 'zij' naar bed gingen en misschien een potje zouden vrijen, met het gekreun en gesteun dat me gek maakte zodat ik diep onder de dekens kroop en zelfs niet meer in slaap kon vallen met mijn gezicht naar de deur. Dan hoorde ik haar de trap opkomen om mijn deur weer open te doen, terwijl ik me slapende hield. Protesteerde ik ertegen, dan verklaarde ze dat ze wilde horen of ik moest hoesten, om me vijgenwater te brengen, dat was goed tegen de hoest. Het was haar laatste argument, ik wilde immers niet dat met mij zou gebeuren wat met mijn zusje was gebeurd, al werden die woorden nooit uitgesproken. Eenmaal weer in bed zou ze vader bezweren dat hij moest wachten, 'denk om de kinderen...' Op haar manier was ze bezorgd om mij. 'Denk meer om jezelf,' hield ze me steeds voor, 'al die andere mensen waar je je druk om maakt...'

Zonder dat ik het voor me zelf wou weten, had ik ontzettend met haar te doen en voelde me toch op een vreselijke manier door haar verwaarloosd, zoals zij, op een andere manier, door ons...

De trein hobbelde langs de Joodse Begraafplaats in Diemen, waar mijn zusje begraven lag, daarginds in het tweede veld, en ook grootvader, kort geleden, toen ik niets bij me had om mijn hoofd te bedekken en op het laatste ogenblik bij mijn schoonmoeder een pet had geleend... Paarden holden door de wei, opgeschrikt door het fluiten van de locomotief.

Je wist wel wanneer je moest opkomen. Hoe zou het allemaal aflopen? 'Het duurt nog maar een poepie dagen,' zongen we voor ons nummer. Als ik schoenmaker

97