Stormvogels

geen vervoermogelijkheid was. Nog een wonder dat ik kwam. Van Brussel naar Amsterdam zou wel gemakkelijker gaan. Als we nu eens in België bleven en niet teruggingen? Naar Frankrijk liftten? Dan was ik deserteur en konden we nooit meer terug. Wat moesten we beginnen, ver van huis? Oorlog, overal, in heel Europa. Nederland zou er ook wel bij worden betrokken. Koloniën, lebensraum, anders hoorde je niet...

'Do you need money?' vroeg de Engelsman toen wij in Brussel aankwamen en hij ons op de buitenweg liet uitstappen. Hij haalde vijf pondsbiljetten uit zijn portefeuille, reikte ze me aan.

Zestig gulden, allemachtig. We hadden heus wel geld bij ons voor de trein naar Amsterdam.

'No sir,' antwoordde ik, spijtig, kwaad op me zelf.

Uit een Franse wagen, de letters cd naast het nummerbord, zei de man die het raampje omlaagdraaide in het Nederlands: 'Stap maar in. Ik rijd tot Haarlem. Je vrouw achter, jij kan naast me zitten.'

Hij joeg langs de weg, zijn handen nonchalant op het stuur, een sigaret losjes tussen zijn lippen. Dertig, vijfendertig jaar, ouder schatte ik hem niet, misschien moest hij ook in dienst.

'Wat doe je van je vak?' vroeg hij belangstellend en keek me even aan terwijl de auto voortsuisde.

'Ik werk bij een bank.'

'Zóóó... Als wat?'

'Duitse correspondentie.'

'Kan je nog van pas komen,' merkte hij spottend op.

Het was een gekke gewaarwording, de trein die gewoon reed, de tram die ons naar huis bracht, maar mobilisatie was er ook in Nederland, alles getuigde ervan. Krante-

7i