Stormvogels

Ik sloot mijn ogen om beter te kunnen horen, en weer vormden zich de figuren van een kaleidoscoop, maar Liesje hield aan: 'er snuift iemand aan de tent.'

Ik schoot plotseling in de lach.

'Die ruikt zeker dat ik een windje heb gelaten.'

'Toe nou, het is echt waar.'

Het was alsof een stofzuiger de tent aftastte. Zouden opgeschoten jongens over het hek zijn geklommen?

'Ik zal even buiten kijken,' zei ik, me zelf moed insprekend, en stak mijn hoofd door de tentopening. Een koe. 'Sodemieter op,' riep ik naar het beest, maar het trok zich niets van mij aan. Lies kwam naast mij zitten, aan de andere kant van de tentstok, en allebei klapten we in onze handen in het flauwe licht van de maan, tot de koe zich langzaam omdraaide en wegslenterde in het duister.

'We moeten hier vandaan,' bromde ik, toen de tent even later opnieuw heen en weer schudde. Haastig propten we onze spullen in de rugzakken, verjoegen buiten drie koeien, trokken de pennen uit de grond, en sleepten de tent achter ons aan, om hem naast de boerderij weer op te zetten.

We werden laat wakker die ochtend, en voelden ons gebroken. Puntige stenen staken door het grondzeil in onze rug, alsof we op een spijkerbed hadden geslapen. De smeuïge geur van mest drong in onze neusgaten. Kippen lawaaiden om de tent.

Zonder ons te wassen pakten we ons boeltje in, of liever, Lies deed het omdat ik er anders een nog grotere rotzooi van maakte; het zware werk, het meesjouwen van de rugzak, zou ik straks doen.

'Nous partons,' zei ik tegen de boer, en wilde hem de hand schudden. Hij wenkte dat wij binnen moesten komen. De boerin knikte ons toe. Het leek wel alsof zij had gehuild. Ze gebaarde ons te gaan zitten.

88