Stormvogels

gen, maar als ik mijn mond moet houden kom ik ook niet meer bij je aan huis.'

Ik hield mijn adem in.

'Je moeder bestaat voor jullie eenvoudig niet. Ze is goed genoeg om te sloven. Voor de rest zien jullie haar niet eens. Als ze haar mening probeert te zeggen, wordt er eenvoudig niet naar haar geluisterd. Het moet een marteling voor dat mensje zijn. Je vader speelt de baas over haar, en Mark en jij net zo goed. Als jij zo tegenover vrouwen staat, ongelukkig degeen die met je trouwt.'

Liesje zei het zo scherp, zo onverbloemd, dat ik me plotseling ontmaskerd voelde, en moedeloos, want soms fantaseerde ik dat ik met haar verkering zou krijgen. Daar was duidelijk geen kans op.

'Dan ga ik naar huis,' zei ik hees, wilde me omdraaien.

'Nu loop je weg, hè?' verweet Liesje me, 'als de waarheid gezegd wordt... ach...'

Zij hield haar twee handen voor haar ogen, als wist zij zich geen raad. Ik zou haar best even willen aanraken, wij waren toch niet met moedwil zo tegen moeder wou ik zeggen, maar niets durfde ik meer, stond er bij als een verlegen jongen.

'Jij lijkt zo vreselijk veel op je vader,' zei Liesje in zich zelf. 'Misschien is het wel waar, dat je moeder jou achterstelt bij Mark, maar toch houdt ze erg veel van je, dat weet ik zeker uit alles wat ze over je vertelt. Je was zo'n knappe baby, met prachtig haar en koolzwarte ogen, net als mijn man - zegt ze altijd - net als mijn man. Dat de dokter na de bevalling voorspelde dat jij een Hercules zou worden, heeft ze wel drie keer verteld.'

'Die gekke praatjes,' mopperde ik geërgerd.

'Jullie durven jullie warme gevoelens voor elkaar niet eens meer te laten merken. Het zal wel ergens door komen. Bij alle narigheid die jullie mee hebben gemaakt

73