Stormvogels

'Da gehe ich mit,' antwoordde zij. Feitelijk sprak het vanzelf. Zij werkte immers in de Ruyschstraat, en Hans Schäfer woonde er vlakbij.

Karla stak haar arm door de mijne. Onhandig liep ik naast haar, met grote stappen, terwijl zij bijna moest hollen om mij bij te houden.

'Warum bist du so unfreundlich?' vroeg ze plotseling. 'Nein, ich liebe dich nicht.'

Verbaasd bleef ik naast haar staan, maar zij duwde mij van zich af. 'Gehe allein zu Hans,' zei ze bitter, 'du, du hast nur Freunde, Mädels siehst du nicht einmal.'

Hans en ik waren ongeveer even oud, en toch was hij al emigrant. Een gemoedelijke, tamelijk dikke jongen, altijd opgewekt, waarbij zijn donkerbruine ogen schitterden. Hij had goed verzorgde kleine handen, zijn bruin, krullend haar was steeds netjes gekamd, en aan zijn kleding besteedde hij de grootste zorg. Harry en Vrouwtje aanbaden hem, verwenden hem als hun liefste kind.

Vaak waren wij samen. Dan vertelde hij mij over de revolutionaire beweging, de illegaliteit die hij in Duitsland nog korte tijd had gekend totdat hij moest vluchten voor de Gestapo. Wat wist ik weinig van revolutionaire traditie. Met ingehouden adem luisterde ik naar zijn woorden. Een heleboel dingen kon je je niet veroorloven als je eenmaal die weg had gekozen. Zelfmoord bij voorbeeld was uit den boze. Toen hij het woord gebruikte was ik verbaasd, wie dacht daar nu aan op onze leeftijd? Maar hij liet zich door mij niet van de wijs brengen, probeerde me ervan te overtuigen dat ons soort mensen helemaal aan de partij toebehoort, dat alleen de partij beslist over leven en dood, 'Wij revolutionairen zijn slechts doden met verlof.'

66