Stormvogels

Haarlemmerdijk was blijven staan, waar wij, leden van de Revolutionaire Jeugd, 's morgens om tien uur samen-klitten om straks de 'Potemkin' te gaan zien.

'Ik,' gilde Greetje, ging met uitgestrekte handen voor hem staan. Als altijd was ze enthousiast en omhelsde de man bijna.

'N-nee, n-nee,' zei de zeeman met een dikke tong, 'm-meisjes d-die vragen w-w-w-worden overgeslagen... J-jij bent lief,' lalde hij tegen Liesje die met mij stond te praten, 'h-hier.' Hij pakte haar hand beet, trok haar vingers uit de vuist, duwde iets op haar handpalm.

'Bah, een tabakspruim,' riep Liesje kokhalzend, 'smerige kerel dat je bent,' maar de zeeman haastte zich luid lachend weg.

'Schoft,' schreeuwde ik hem achterna, vroeg aan Liesje of ik hem een pak op zijn donder moest geven. 'Laat maar,' schudde zij tot mijn opluchting, ging toen de bioscoop in om aan een fonteintje haar handen te wassen.

'Zo, uitslover,' zei een jeugdlid, een jonge kerel met een eeuwig-durende glimlach die ik alleen van naam kende.

'Hoe bedoel je, Ko?' vroeg ik verbaasd.

'Hoe ik het bedoel?' Hij keek me spottend aan. 'Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.' Toen, driftig: 'Maar het is goed dat jij het ook weet. Wil jij een wit voetje bij Lies halen? Net als al die anderen, omdat haar moeder met de partijvoorzitter getrouwd is. Dan kun je bij ze aan huis komen, hè? Dan ben je meteen iemand. Spaar je die moeite. Lies is heel kieskeurig, begrijp je?'

'Wat wil je daarmee zeggen?'

'Niets persoonlijks,' suste hij. 'Maar zij en ik kunnen het heel goed met elkaar vinden, snap je, en daar kan ik geen derde bij gebruiken. Ik laat me de kaas niet van het

64