Stormvogels

'Ik dacht dat jij het wel kon.'

Hij keek me met een geheimzinnig lachje aan, spotte: 'De fietsenmaker van het Pleintje, gaat het zien, gaat het zien. Hebt u géén lekke band? Bij mijn broer kunt u altijd terecht. Zit uw stuur niet scheef? Laat het hem opknappen!'

'Plaag hem nou niet,' suste moeder, maar zelf vroeg zij: 'Of heb je een meisje...?'

'Mens,' snauwde ik.

'Is ze lief?' wou vader weten.

Ik kreeg het er benauwd van.

'Natuurlijk, ze heeft een Trotsky-baardje, daarom mogen we haar niet zien.'

'Jullie zijn gek,' schreeuwde ik woedend.

'Wel ja, stapel mesjogge zijn we, alleen jij bent goochem. Wat een gochme heeft meneer,' zei vader geïrriteerd. 'Daarom ben je voor de wereldrevolutie. Daarom ben je nooit thuis. Zie je niet hoe de arbeiders op je staan te wachten? Ze laten hun kaartje ervoor staan, hun mangelen op vrijdagavond, omdat ze zo nodig de barricade op moeten.'

Ik zuchtte diep en minachtend.

'Zucht maar,' riep mijn vader.

'Als hij maar niet aan de verkeerde kant zucht, uit zijn toges,' juichte Mark, liet zich op zijn stoel achterovervallen en zei, terwijl hij zijn neus dicht kneep: 'Ik val flauw.'

Meer hoorde ik niet. Met kracht had ik de kamerdeur achter mij dichtgesmeten.

Bij Lange Piet moest ik de brieven brengen, in de Reg-gestraat, waar hij bij partijgenoten op een kamertje woonde. 'Noem hem maar Lange Piet, dat is altijd goed,' had Jan Korthuis mij verzekerd.

Lange Piet deed mij zelf open. Hij was een hoofd lan

6 2