Stormvogels

lopen. Of, wat nog erger is, als ooit zo'n brief werd onderschept, zouden ze meteen weten waar een revolutionaire leider woont. Die lol gunnen we de heren niet. Wat jij״•'

Ik lachte instemmend.

'En nu begrijp je zeker wel wat de bedoeling is?'

Ik zweeg, keek zo neutraal mogelijk om niet te laten merken dat ik het nog niet door had.

'Laat ik dan nog duidelijker zijn. De brieven worden verzonden naar gewone adressen. Adressen van particulieren die niet bekend staan als revolutionair. Zij weten uiteraard wat de bedoeling is. Nu moet jij drie keer per week die adressen affietsen om er de post op te halen. Maak je borst maar nat. Zij zijn zo goed mogelijk over de hele stad verspreid.'

Straks zouden ze thuis vragen wat het was geweest. Wat kon ik ze wijs maken? Vertellen dat ik moest komen helpen bij partijwerk, drie maal in de week, juist de tijden dat ik de brieven moest ophalen? Het was misschien een oplossing. Of niet? Ze zouden kunnen ontdekken dat het niet waar was. Als iemand van de Revolutionaire Jeugd voor mij aan de deur kwam, terwijl moeder dacht dat ik op de gracht was, kwam het uit. Kon ik maar beter liegen. Anderen hadden daar soms helemaal geen moeite mee. Ik kon veel beter niets vertellen, dan zou ik wel zien hoe het liep. Zo belangstellend waren ze niet. Op mijn zeventiende verjaardag had vader gewoon het kaart-avondje laten doorgaan, zodat ik alleen boven op mijn kamertje moest zitten, terwijl moeder zich voor vader, en Mark, en oom Izaak en Barendje Waas uitsloofde. Kon vader voor één keer het kaarten niet missen? Of was hij te bang geweest om een andere avond voor te stellen? Gekkigheid. Om mij gaf hij geen bliksem meer. Wel was

60