Stormvogels

als wilde hij me peilen. 'Je kent natuurlijk de Sozialistische Arbeiter Partei, onze Duitse zusterorganisatie, die door de nazi's in de illegaliteit is gedrongen. Wat ik je nu ga zeggen moet absoluut geheim blijven. Beloof je me, dat je het niet verder zult vertellen?'

Hoe kon ik iets beloven wat ik nog niet wist, maar Jan zei dat hij me niet achteraf tot geheimhouding kon verplichten. Die garantie moest ik vooraf geven. Ik begon het allemaal hoe langer hoe vreemder te vinden.

'Waar ken je me dan van?' wou ik wantrouwig weten.

Mijn vraag onderging hij als een vorm van kritiek die hij slecht kon verdragen. Zijn vriendelijke blik was plotseling verdwenen en geërgerd keek hij mij aan, terwijl hij met zijn vulpen op zijn bureaublad tikte.

'Dat gaat je niet aan. Maar je bent toch lid van een revolutionaire partij, nietwaar? Dan moet je niet het naadje van de kous willen weten als het illegaal werk betreft. Kan ik op je rekenen of niet?'

'Ja,' antwoordde ik beduusd.

'Dat had ik uiteindelijk ook verwacht.'

Korthuis glimlachte tevreden.

'Wordt er geklopt?' vroeg hij, en liep naar de deur of er iemand was.

'Niemand niet. Nou dan. De leiding van de sap woont in Amsterdam, tenminste, het belangrijkste deel ervan. Wekelijks komen er brieven uit Duitsland met gegevens over het illegale werk, de partij, de algemene toestand, je kan het zo gek niet bedenken. Die correspondentie wordt natuurlijk niet naar het partijbureau gestuurd, anders zou de Gestapo het al heel gauw doorhebben. Snap je?' Jan had zijn wenkbrauwen gefronst, om mij van de ernst van de situatie te doordringen. 'En ook niet naar de adressen van de Duitse partijleiders,' vervolgde hij. 'Dat zou vandaag of morgen in de smiezen

59