Stormvogels

Had ik maar niets gezegd. Ik stond op om naar mijn slaapkamer te gaan, stak de brief weer in mijn binnenzak. Moeder pakte me bij mijn arm en zei smekend: 'Wees toch niet zo gauw beledigd. Vader bedoelt het niet kwaad.'

'Ach mens,' snauwde ik driftig, nu moest zij zich er ook nog mee bemoeien.

Zij zuchtte weer, kreeg tranen in haar ogen. Het was lang geleden dat zij huilde. Als zij ons niet de baas kon toen wij kinderen waren, begon zij altijd te huilen. Dan moest ik juist lachen, of ik wilde of niet. Ik liet me niet door haar dwingen. Toch ging ik weer zitten.

'Misschien is het wel voor zijn bestwil, man,' zei ze tegen vader. 'Je kan toch nooit weten? Stel je voor ze hebben een betrekking...' Ik viel haar in de rede, zei dat zij onzin kletste.

'Hou jij je brutale mond tegen je moeder,' viel vader haar bij, 'wat verbeeld je je wel.'

Ze konden me nog meer vertellen. Ik sprak er niet meer over, dan liever nog huiswerk maken voor avondschool. Ik liep naar de radio toe om hem af te zetten. Daar werd je ook gek van.

'Blijf met je handen van dat toestel af,' gelastte vader. 'Nooit ben je thuis, maar als je er een keer bent moet iedereen naar je pijpen dansen.'

Dat moest hij zeggen. Ik lachte schamper.

Mark zat er verlegen bij. Ruzie kon hij niet verdragen, dan kromp hij ineen, werd er stil van.

'Wat maken jullie je toch druk,' zei hij verzoenend.

'Die idioot met zijn revolutionaire partij,' snauwde vader.

Driftig beet ik hem toe: 'Moeten de joden zich dan laten mishandelen? Zoals in Duitsland op het ogenblik, door Hitier?'

56