Stormvogels

Ik sloot mijn ogen om niets te laten merken, legde mijn hoofd op mijn arm. Duidelijk zag ik Hannie voor me, een lang en tanig meisje, zeker twee jaar ouder dan ik, met stug donkerblond haar, scherpe jukbeenderen en groenachtig-blauwe ogen die je doordringend aankeken. Ze was lid van de Vakbondsjeugd, evenals Mark en ik. Soms liep ik met haar mee naar huis omdat ze mij op een manier aantrok waartegen ik mij niet kon verzetten. Vaak vertelde ze mij iets over haar leven, dat mij vreemd toescheen en toch aantrekkelijk. Altijd begon ze ten slotte over mij. Hoe ik zo stom kon zijn op een deurwaarderskantoor te blijven, hoewel er in de Vakbond mensen waren die mij graag mochten, en die mij zeker zouden helpen als ik daarom vroeg. Als ik antwoordde dat ik geen misbruik van vriendschap wilde maken, schudde ze schamper haar hoofd. Soms meende ik dat ze verliefd op mij was, raakte daardoor in de war, geloofde dat ik ook op haar verliefd was; zij was ouder dan ik, veel deftiger, maar toen ik ten slotte de moed opbracht om haar te vragen, had ze me aan een gesloten deur laten staan, en me daarna met een hooghartig lachje afgewezen. Nu ik er aan dacht, joeg het bloed me weer naar het hoofd.

Ik richtte mij op, opende mijn ogen die door het zonlicht werden verblind, en ik was daar blij om, want op die manier hoefde ik Mark niet aan te zien. 'Hannie Wijkstra?' zei ik langzaam, als moest ik moeite doen om me haar voor de geest te kunnen halen. 'Een aardig meisje.' Ik rekte die woorden om tijd te winnen. Zou ik hem vertellen wat er was gebeurd? Moest hij zich iets aantrekken van het blauwtje dat ik had gelopen? Misschien gaf ze wél om hém, de hemel mocht het weten. Waarschijnlijk leek het me niet, maar dan zou hij het vroeg genoeg ervaren. En ik antwoordde: 'Ja, ze is een aardig meisje. Je zou het kunnen proberen.'

53