Stormvogels

zat geknield te bidden, de handen gesloten voor haar gezicht, terwijl zij woordjes prevelde. 'Die heeft zeker niets beters te doen,' fluisterde ik tegen Mark. Zij sloeg een kruis, en plaatste een brandende kaars op een verhoging. Verderop zaten twee mannen te bidden. Weer stond een vrouw op om een brandende kaars te plaatsen. Wij snapten er niets van. Een half uur al, nog steeds geen gids. Misschien was er maar eens in de zoveel uur een wandeling door de grot. Ik gebaarde Mark, een hand op zijn schouder, dat hij op me moest wachten, en liep op mijn tenen naar het kaartjesloket. 'Kunt u me ook zeggen hoe laat er rondleiding door de grot is?' vroeg ik aan de juffrouw achter het raampje. Zij keek me verbaasd aan.

'Heb je nooit van Lourdes gehoord, de grot in Frankrijk waar zieke mensen om herstel van hun gezondheid bidden?'

'Jawel,' bevestigde ik schuchter.

'Dat zijn wij hier in het klein,' vervolgde de vrouw, 'de mensen komen hier slechts om Gods genade voor hun gezondheid af te smeken.'

Bulderend van het lachen liepen Mark en ik door de zonnige straat, die veel lichter scheen te zijn geworden. 'Heilige Maagd Maria,' zei ik tegen hem, en hij antwoordde: 'baroech ato.'

Wij gingen aan de kant van de weg in het gras liggen, staken een grasspriet tussen onze lippen, dommelden een ogenblik in. Toen Mark zijn ogen weer even dichtdeed, friemelde ik een strootje in een van zijn neusgaten. 'Rotzak,' zei hij lachend tegen me. Ik voelde me gelukkig dat we tegenwoordig zulke goede vrienden waren. Waarom zouden we vroeger altijd zo hebben geknokt? Je snapte niet wat je had bezield toen je nog een kind was. Misschien was ik wel afgunstig op hem geweest, omdat hij door moeder werd voorgetrokken. Pestkop noem

5i