Stormvogels

had hij ontdekt, maar zodra hij iets nieuws had uitgevonden ging het hem vervelen en begon hij aan iets anders.

's Morgens moesten de ijskarretjes worden ingeladen, de dikke kostten een dubbeltje, de dunne waren twee vierduiten. Eerst werden ze geproefd. Als er pekel over was gelopen, mochten wij ze opeten.

In het Fordje van mijn neef Jacob brachten we staven ijs weg. Je voeten moest je op stangen zetten, als je naar beneden keek zag je de straat onder je door glijden. Jacob had het altijd druk. Dan bemoeide mijn oudste nicht zich met ons. Zij vond dat ik bokser moest worden, zo'n boom van een vent. Ze moesten weten hoe slecht ik als jongen had kunnen boksen, altijd kreeg ik wel een stomp tegen mijn neus omdat ik niet vlug genoeg was, maar zij geloofde me niet. Als je het probeert, word je echt kampioen, herhaalde ze. Leo, onze jongste neef, bakte een cake. Hij had er maar één ei in gedaan. Als je erin hapte, moest je automatisch hoesten. Mark verslikte zich er zelfs in, had een kop als vuur en stond met zijn armen in de lucht naar adem te happen. 'Neem een slok water,' bood Leo aan. 'Die cake is niet kosjer,' zei Mark, en weigerde er nog iets van te eten. Hij had een grapje gemaakt, maar Leo ging er ernstig op in. Al was het bij oom geen orthodox gezin, het bleek dat Leo vroom was. Hij wou ons van het bestaan van God overtuigen, om ons te overbluffen, vertelde hij dat zij Kauns waren.

'Kauns?' vroeg Mark verbaasd, 'wat is dat nou weer.'

'Kauns, dat zijn de afstammelingen van de hogepriesters. In de naam Cohen vind je het terug. Eigenlijk vormen zij de adel bij de joden. In de sjoel mogen wij vooraan zitten. Rijke joden hebben er vaak kinnesinne op, maar adel kun je niet kopen,' zei hij trots.

'Tel uit je winst,' spotte Mark.

48