Stormvogels

snelde mijn pas.

Toen ik bij Mark aankwam mopperde hij dat ik een uur was weggebleven. De kelner had hem aangeklampt en gevraagd of hij niet nog een consumptie moest.

Zwijgend fietsten wij naast elkaar, ieder in eigen gedachten verzonken. Het was alsof onze dijbenen met lood waren gevuld. Mijn herinneringen kronkelden mee met elke trapbeweging op de fiets. Wat een slechte weg voor een fietspad, je botste steeds op de stenen, of zou mijn achterband niet hard genoeg zijn? Vanmiddag, in Amersfoort, hadden we de banden nog opgepompt. Als ik het tegen Mark zei, kreeg hij misschien nog meer de pest in, het werd immers al donker, en afstappen, het handpompje opzoeken tussen de fietsbagage, hij zou me wat... Toen beukte mijn achterband tegen elke hobbel.

'Ik denk dat mijn ventieltje stuk is gegaan,' opperde ik, 'mijn band is leeg.'

Wij stapten af. Terwijl Mark de twee fietsen vasthield, draaide ik het moertje van het ventiel los, trok het rubberslangetje er uit, kon in het duister niet meer zien of er iets aan mankeerde, stak een lucifer aan om het te bekijken, bevond het in prima toestand, bevestigde het weer in mijn achterwiel, en probeerde de band op te pompen, die hard werd, maar toen wij een minuut hadden doorgereden weer begon te bomzen.

'Zonder licht kan ik hem niet plakken,' verontschuldigde ik me tegenover Mark.

Een tijdje liepen wij met de fietsen aan de hand, totdat wij een lantaarnpaal waren genaderd, waar ik de fietstassen van de bagagedrager losmaakte, de fiets omdraaide, op stuur en zadel zette, en met de twee bandenlichters en de steel van een lepel de achterband van het wiel wipte. Ik pompte de binnenband op tot een worst, trok hem voorzichtig langs mijn oor. 'Misschien is hij toch

46