Stormvogels

een zoon van je vader bent. Een knappe man, die vader van jou.'

Verbaasd keek ik haar aan. Zo'n reactie had ik niet verwacht. Nu ik haar opnam vond ik haar zelf best een knap pe vrouw om te zien... en even vroeg ik mij af waarom moeder haar de deur had gewezen. Vóór ik een antwoord had kunnen bedenken, pakte ze het schoenmakersmes weer en zei: 'Morgenochtend moet ik met die schoenen naar de markt.'

Onhandig stond ik erbij, terwijl zij opnieuw een handje spijkers in haar mond stopte, een andere schoen pakte, en driftig op een zool klopte. Ik zou maar weer weggaan, doch een ogenblik keek ik nog om mij heen. Een oud pakhuis leek het, een stal in geen jaren opgeruimd. Het behang aan de muur was vergeeld, flarden hingen erbij. Aan de wand viel een portret van moeders jongste broer op, naast dat van een jongen van een jaar of dertien. Hij droeg het donkere uniform van een weeskind, een te lange korte broek tot over zijn knieën, een hoog gesloten, stijf jasje. Een grote zwarte pet met glimmende klep bedekte zijn hoofd. Dat moest mijn neef zijn. Plotseling herinnerde ik me dat moeder, toen oom was gestorven, afkeurend had verteld dat tante de jongen in een weeshuis had gedaan.

'Dag tante,' zei ik, reikte haar mijn hand toen zij haar pols uitstak en vertrok, opgewonden alsof ik iets heel bijzonders had beleefd. Terwijl ik de weg terugzocht naar de lunchroom waar Mark was achtergebleven, herinnerde ik me de vrouw van de kolenboer aan de Meteorensingel, eruitziend als een schoorsteenveger, met zwarte vegen over haar gezicht. Wij, kleine jongetjes nog, hadden haar nageschreeuwd totdat zij met stenen ging gooien en een steen mij achter mijn oor raakte. Plotseling schaamde ik me dat ik tante zo had overvallen, en ver-

45