Stormvogels

'Valt me mee van je. Vindt-ie niet erg. Ga nou maar. Dat is toch je bedoeling. Ik wacht wel op je.'

Met een schuldig gevoel stond ik op, thuis zou hij misschien vertellen dat ik bij tante Rebecca was geweest. Je wist nooit hoe ze erop reageerden. Als ze kwaad waren op een oom of tante, werd van je verwacht dat je daar aan meedeed.

De bel van het kleine huisje in de Ruiterstraat deed het niet. Voorzichtig draaide ik aan de knop van de buitendeur, die zonder moeite openging. Met een bonzend hart liep ik de gang in, bleef met ingehouden adem voor een deur staan. Mark had gelijk. We kenden tante Rebecca niet eens. Wat kon dat mens me in godsnaam schelen? Ze wist nog van niets, ik kon weer weggaan zonder dat ze er iets van had gemerkt. Toen riep een vrouwenstem: 'Is daar iemand?'

Ik schrok zo, dat ik een ogenblik duizelig werd.

Nog voordat ik iets had teruggeroepen, werd de deur opengetrokken. Een kleine vrouw in versleten werkkle-ren, met een verbitterde trek om haar mond, keek mij verbaasd aan. Schuchter vertelde ik haar wie ik was. Zij nodigde me uit binnen te komen, ging op de enige stoel zitten, nam een ijzeren schoenmakersleest op haar schoot en pakte uit een enorme stapel oude schoenen een schoen. Om haar heen lagen gebruikte, van andere schoenen afgetrokken zolen en gummihakken. Zonder iets tegen mij te zeggen, sneed zij voorzichtig een oude zool bij, langs een rand met roestige spijkers waaraan je je lelijk kon bezeren. Uit een kartonnen doosje pakte zij een handje tacks, stak ze in haar mond, nam een schoenmakershamer op en begon de zool te bewerken. Steeds spuugde zij een tacksje tussen haar vingers met een korte beweging van haar tong en een ploffend lipgeluidje. Toen draaide zij haar hoofd naar mij toe en zei: 'Ik kan wel zien dat je

44