Stormvogels

maar hij zei: 'Ik ben erg blij dat jullie ons bent komen opzoeken. Soms dacht ik wel eens: ze voelen zich te goed voor ons, gelukkig heb ik me vergist.'

Hij was heel anders dan ik me had voorgesteld. Hij zag er gemoedelijk uit: enigszins gezet, een hangsnor, vriendelijke ogen. Als hij sprak stotterde hij een beetje, maar hij was toch veel rustiger dan moeder, niet zo nerveus-gehaast.

Tante Julia was er bij komen staan, zei dat we mee moesten komen naar de keuken waar de tafel al was gedekt. Zij beantwoordde volkomen aan het beeld dat vader van haar had getekend. Een schriele vrouw, een lorgnetje op een inbleek gezicht, half toegeknepen ogen, ondanks haar magerte nog ingeregen in een corset, een donkere jurk stijf gesloten tot aan haar kin. 'Dus jij bent de oudste?' vroeg ze aan Mark, terwijl ze hem een hand gaf, maar oom verbeterde haar onmiddellijk: 'Je bent in de war, hij is de oudste van de twee, dat kun je toch wel zien? Wat lijkt hij op zijn vader...'

Zij namen ons mee naar de huiskamer, waar wij werden voorgesteld aan twee neven en vier nichten, die ons aanstaarden alsof wij van een andere planeet waren gekomen.

Wij aten in een grote keuken, die op de tuin uitkeek. Voor ik uit de fietstassen de klotjes kon halen, gaf tante ons een keppeltje, dat als maatwerk op ons achterhoofd plakte. 'Wat een onzin,' dacht ik, maar liet niets merken. Hoe kon je nou in God geloven? Een hoger wezen, dat speciaal belang stelde in de mensen op deze aarde, een stofje onder de miljarden sterren in het heelal? En dan nog eens afzonderlijk in de joden, die hem als de enige God hadden ontdekt? Vader beweerde dat ik zo onverschillig was omdat het mij op school nooit goed was uitgelegd, en hij prees onze neef Jacob uit Nijmegen, die

4!