Stormvogels

klant, een meisje van een jaar of achttien, je kent haar wel, ze wonen boven de melkboer. Vader was er niet. Ze bleef maar hangen. Toen zei ze dat ze best wat met me wilde doen. Straks, als de winkel gesloten was. Achter in de schoenmakerij, daar kon niemand ons zien.' Mark vertelde het aarzelend, moeizaam zelfs, alsof hij zich ervoor schaamde. 'En?' vroeg ik. 'Natuurlijk wilde ik het niet. Stel je voor dat vader het zou merken. Trouwens, op mijn leeftijd. Je weet nooit wat er van komt. Ik hou helemaal niet van dat meisje. Voor een pleziertje, zei ze, alleen maar voor een pretje. Als er wat gebeurt ben je nog verder van huis. Weet je dat er bij opoe in het ziekenhuis een meisje van dertien jaar op zaal lag dat moeder moest worden? Van een jongen van vijftien?' 'Hoe weet je dat?' vroeg ik verbaasd. 'Dat heeft vader me verteld.' Dat kreeg je, nu Mark bij hem werkte. Vroeger trok vader mij juist voor. Samen spraken ze dus over dingen waar ik niets van te weten kwam. Ik had het wel goed gevoeld, de laatste tijd. Moeder, die hem voortrok, vader ook al. Ineens voelde ik me verdrietig worden, heel eenzaam, zoals tegenwoordig vaak het geval was. 'Wat kijk je zuur,' merkte Mark op. 'Zoetzuur of pekelaugurken,' zei ik spottend, en stond op om mijn fiets te pakken.

Wij fietsten langs het Amersfoortse station omlaag, vroegen de weg naar de Langestraat waar oom Aaron woonde, bleven op een kruispunt aarzelend staan, en werden door een automobilist de stoep opgejaagd.

'Het is nu half zeven, misschien is de Sjabbes nog niet voorbij,' zei ik tegen Mark. 'Wat zou dat?' vroeg hij. 'Dan kunnen we nog niet bij ze aankomen. Je mag op Sjabbes niet fietsen.' 'Wanneer dan wel?' 'Na zonsondergang, of een half uur daarna, precies weet ik het niet.' 'En wat nu?' 'We gaan een uur ergens zitten.' 'Dan snappen

38