Stormvogels

er aan de gangdeur geklopt. Toen ik opendeed stond er een kleine, magere vrouw met rood haar, die ik vaag herkende. Ik had moeder geroepen, die haar de gang weer opduwde. 'Jij komt hier niet in,' had ze hees gezegd tegen tante Rebecca die verbaasd weerstand bood, maar zich toch buiten de deur liet zetten. 'En ga jij naar binnen,' had moeder tegen mij geschreeuwd.

Om beurten tilden wij de kat boven ons hoofd om afscheid te nemen van het beest, dat angstig omlaag poogde te krabbelen. We gaven moeder een zoen. Terwijl zij zich omdraaide veegde ik haastig met mijn schouder langs de natte plek. Wij sjouwden onze fiets de trap af, waarbij ik omgekeerd naar beneden liep, zodat Mark mij voor alle zekerheid eerst liet gaan.

Wij fietsten achter elkaar in het drukke verkeer van de Rijnstraat, totdat we de Berlagebrug waren gepasseerd, slingerden op de smalle Duivendrechtsekade bijna tegen elkaar aan toen er een auto langs raasde. Links lag het Ajax-stadion, wij moesten rechtdoor, langs Diemen. Waarom heette een begraafplaats naar de naam van het dorp, of het stadje? Ik zei tegen Mark, de andere kant uitwijzend: 'Zie je die man met die baard? Dat is je moeder.' Hij kon de grap niet waarderen, sprak de hoop uit dat ik niet de hele vakantie melig zou zijn, en fietste hard vooruit. Ik joeg hem achterna tot ik geen adem meer over had, riep hijgend: 'Doe niet zo kinderachtig.'

In Bussum, voorbij de uitspanning Jan Tabak, waren wij plotseling te moe om nog een meter verder te rijden, stapten af, zetten onze fietsen met de sturen in elkaar aan de kant van de weg, en ploften neer. Ik had bijna geen lucht meer over, maar Mark begon te praten, aan een stuk door zoals hij dit kon. Toen hij een ogenblik zweeg, kreeg ik een vreemde inval, en voordat ik me kon inhouden vroeg ik hem:

3<S